တခါက အရမ်းချမ်းသာတဲ့ သူဌေးကြီးတဦး ရှိတယ်။ သူ့မှာ လုပ်ငန်းပေါင်းများစွာရှိပြီး နေ့စဉ်နေ့တိုင်း အလုပ်နဲ့ လုံးပန်းနေရတော့ ငြီးငွေ့လာတယ်။ ဒီကြားထဲ လုပ်ငန်းတွေက ထိုးကျလာတော့ ပိုပြီး စိတ်ဖိစီးမှုတွေ များလာတယ်။ မိမိလုပ်ငန်းအပေါ် အာရုံစူးစိုက်မှုမရှိပဲ သာမန်လူတယောက်လို နေချင်လာတယ်။
ဒီလိုနဲ့ သူဌေးကြီးလည်း စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဆိုပြီး အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ အဝတ်အစား အနွမ်းလေးနဲ့ လိုင်းကားစီးပြီး လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လူအနည်းငယ်စည်တဲ့ နေရာတခုမှာ ဆင်းလိုက်တယ်။
ပထမဆုံး သူဌေးကြီးဟာ ကားပေါ်က တိုးဝှေ့ဆင်းပြီး ဘေးဘယ်ညာကို ကြည့်တယ်။ အနားမှာရှိတဲ့ ဝက်သားဒုတ်ထိုးဆိုင်ကို ဝင်လိုက်တယ်။ ဒုတ်ထိုးစားရင်း ဒုတ်ထိုးရောင်းတဲ့လူကို မေးလိုက်တယ်။
"ညီလေး ဒါတွေကုန်ရင် ဘယ်လောက်မြတ်လဲ" ဆိုတော့
"ရောင်းကုန်ရင် တသောင်းခွဲ နှစ်သောင်းနီးပါးပါ။ ပိုတော့လည်း ဟင်းစားပေါ့ အကိုရာ"
"ညီလေးစိတ်မညစ်ဘူးလား"
"လူပဲ အကိုရာ ပူပင်စရာတွေရှိတာပေါ့။ ပေးရမယ့် နေ့ပြန်တိုးတွေ ကလေးကျောင်းစရိတ်တွေ၊ လူမှုရေးတွေ သာရေးနာရေးကလည်း ရှိတယ်လေ။ ဒါတွေတွေးပြီး ထိုင်နေရင် ပြေလည်သွားမှာမှ မဟုတ်တာ"
သူဌေးကြီးက တခုခုကို သဘောကျသွားတယ်။ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြီး
" ဘယ်လောက်လဲညီ"
ကျသင့်တာကိုရှင်းပြီး ဒုတ်ထိုးသည်ဘေးက အအေးဆိုင် ဝင်လိုက်တယ်။
"ဆရာ ဘာသုံးဆောင်မလဲ၊ ဆားငံသီး ဖျော်ရည်နဲ့ အသီးမျိုးစုံ ရပါတယ်"
"ဆားငံသီးဖျော်ရည် တခွက်ပေးပါ"
"သမီးတို့ဆိုင်ကလူတွေက အပြုံးကိုယ်စီနဲ့နော်"
"ရှင်"
"အော် ဒီလိုပါ မျက်နှာမှာ အပြုံးကိုယ်စီနဲ့ ဆိုတော့ ပူပင်စရာတွေ မရှိကြဘူးပေါ့"
"အမလေး ဦးလေးရယ်။ သမီးက ဒီဆိုင်က ဝန်ထမ်းပါ တရက်ကို ၂၅၀၀ ရပါတယ်။ စူပုပ်နေတဲ့ ဧည်ခံသူကို ဘယ်သူက နှစ်သက်ပါ့မလဲ။ စားဝတ်နေရေးအတွက် အပူအပင်ဆိုတာ ရှိကြတာပဲလေ မပြည့်စုံ မလုံလောက်မှတော့ စိတ်မပါလည်းပြုံး စိတ်ပါလည်း ပြုံးနေရတဲ့ နေရာမှာ ဘယ်သူက ရှိချင်မှာလဲ။ စိတ်ညစ်နေလို့လည်း ဝမ်းက အလိုလို မဝလာဘူးလေဦးရဲ့"
သူဌေးကြီးအအေးဆိုင်မှာ အတော်ကြာကြာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဟိုလျှောက်လိုက် ဒီလျှောက်လိုက်နဲ့ စားသောက်ဆိုင်တဆိုင်ကို တွေ့သွားတယ်။ ပြီးတော့ black label တထောင့်၊ ဆိုဒါနှစ်ဗူး ရေသန့်ဗူးရယ် အမြည်းရယ်မှာပြီး သောက်နေလိုက်တယ်။
အဲ့အချိန်မှာ တခြားဝိုင်းက သောက်ရင်းစားရင်း မူးလာတော့ စားပွဲထိုးကောင်လေးကို ခေါ်ပြီး ရစ်တယ်။ ဆဲတယ် လုပ်ကြတယ်။ အဲ့ကောင်လေးက ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပါးစပ်ကလည်း ဆရာ ဆိုတာလုံးဝမချ၊ ဒေါသမပါသော ပြောဆိုမှုတွေသာ မြင်နေရတယ်။ ခဏနေတော့ အချင်းချင်းထိန်းရင်း ပြီးဆုံးသွားတယ်။
"ရှင်းမယ်ညီလေး"
"ဆရာခေါ်ပါသလား"
"အင်း၊ ဟိုအစောက ညီလေးကို လွတ်ပေးပါလား"
"ခင်ဗျာ"
"အဆင်မပြေလို့လား"
"ရပါတယ်ခင်ဗျာ"
ကောင်လေးက ရောက်လာပြီး
"ဦးခေါ်တယ် ပြောပါတယ်"
"မင်းကို ဟိုဝိုင်းက ဆဲနေတာ ရစ်နေတာ ဦးမြင်တယ် ဘာလို့ ပြန်မပြောတာလဲ"
"ကျွန်တော်က ဆိုင်ဝန်ထမ်းပါခင်ဗျာ။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင်စိတ်ထဲ ဘယ်ကျေနပ်ပါ့မလဲ အဲ့ဒီလိုပဲ မိဘအသိုင်းအဝိုင်း ညီကိုမောင်နှမ တဦးတယောက်က သိရှိခဲ့ရင်လည်း ဘယ်စိတ်ချမ်းသာပါ့မလဲဦးရယ်"
"ဒါများကွာအလုပ်ပြောင်းပေါ့"
"ကျွန်တော်တို့ဘဝ ရွေးချယ်ခွင့်ကို ရေလိုသုံးလို့မရဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ပညာအရည်အချင်းကလည်း မပြည့်စုံပါဘူး။ တလနှစ်သိန်း ရဖို့အတွက် ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော့်လစာကို မှီခိုနေရတဲ့ အမေ့မျက်နှာမြင်တိုင်း ဒေါသတွေ မာနတွေက အပြုံးဖြစ်ရတယ်။ မခံချင်စိတ်တွေ ထွက်လာတိုင်း အဖေ ပင်စင်လစာနဲ့ မလုံလောက်တဲ့ စားဝတ်နေရေးက ခေါင်းထဲပေါ်လာတိုင်း ဟုတ်ကဲ့ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ပြောပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်"
"ဘယ်လောက်ကျလဲ။ ပိုတာယူထားလိုက်တော့ ကျေးဇူးအများကြီးတင်တယ်ညီလေး"
"ကျွန်တော်က တင်ရမှာပါ"
"သဘောကွာ မင်းအလုပ်ပြောင်းမလား မင်းရတာထက် ပိုပေးမယ်"
"ကျိန်းသေပြီး အာမခံချက် ရှိရင် ဒီထက်မဆိုးရင် ပြောင်းချင်ပါတယ်"
"မင်းဖုန်းနံပါတ်ပေးလိုက်"
သူဌေးကြီး စိတ်ကြည်လင်သွားတယ်။ သူ့အိမ်ကို ကားငှါးပြန်တယ်။ ကားပေါ်မှာ သူရဲ့ အခက်အခဲဆိုတာကို တွေးလိုက် ရယ်လိုက်နဲ့ သူ့အတွေးနဲ့သူ ပျော်လာတယ်။ ဒါကို တက္ကစီသမားက နောက်ကြည့်မှန်က ကြည့်ပြီး ဒီလူ အမူးလွန်နေတာလားမသိဘူးဆိုပြီး
"အကို အဆင်ပြေရဲ့လားဗျ"
"ဟုတ်ကဲ့ပြေပါတယ် ဘာလို့လဲဗျ"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျာ မူးနေတော့"
"ရပါတယ်ဗျ"
"ရောက်ပြီခင်ဗျ"
"ကားဆရာရော့ အဆင်ပြေပါစေ"
ကျသင့်ငွေပေးပြီး ခြံတံခါးဖွင့်ဖို့ ဘဲလ်တီးလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ ခြံစောင့်အဖိုးအိုကြီး သော့လာဖွင့်တယ်။ ရေဒီယိုလေးက ဖွင့်ရက်လေး သူဌေးက ရေဒီယိုဆီ မျက်စိရောက်သွားတော့ အဖိုးအိုခင်ဗျာ အပြေးတပိုင်းလေး ပြေးပိတ်တယ်။
"သူဌေးက ခင်ဗျားဘာလို့ပိတ်တာလဲ"
"သူဌေးမကြိုက်ဘူးထင်လို့ပါ"
"ဘာလို့လဲလို့ အဖြေတခုပေးပါ။ မဟုတ်ရင် မနက်ဖြန် အလုပ်နားရမယ်"
သူဌေးက တမင်သိချင်လို့ မေးလိုက်ခြင်းပါ။ အဖိုးအိုဖြေတဲ့စကားက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးပါ။
"မြေးလေး ကျောင်းမပြီးသေးလို့တဲ့"
သူဌေး ဘာမှမပြောဘူး။ မနက်မပြန်ခင် ကျွန်တော့်ကို လာတွေ့ပါတဲ့။ အိပ်ရာဝင်ခါနီး စာအုပ်တအုပ်မှာ စာတချို့ ရေးမှတ်လိုက်တယ်။
"ကိုယ့်အတ္တကြောင့်သာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့နေခဲ့သည်။ ကိုယ့်စိတ်ရဲ့ ခေါ်ဆောင်ရာမှာ တပါးသူတွေရဲ့ စိတ်တွေကို မေ့နေခဲ့တယ်"
မိုးပေါ်ကို မော့ကြည့်မိတိုင်း မြေပေါ်ရပ်နေတာကို မေ့မြောသွားတယ်။ လူဆိုတာသောက အပူတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတာ ထိုအပူကို လောင်စာဖြည့်ပြီး ထိုင်မနေသင့်ပါ။ ခြံစောင့်အဖိုးအိုရဲ့လစာ နှစ်ဆ ဖြစ်သွားတယ်။
စားသောက်ဆိုင်က စားပွဲထိုးလေးဟာ သူဌေးကြီးရဲ့ လုပ်ငန်းတခုမှာ လုံခြုံရေးမှူးဖြစ်လာတယ်။ အအေးဆိုင်က ကောင်မလေးဟာ သူဌေးကြီးရုံးခန်းရဲ့ ဧည်ကြို ဖြစ်လာတယ်။ ဘဝဆိုတာ မိုးပေါ်မော့ကြည့်နေရုံနဲ့ ဖြတ်သန်းလို့မရဘူးဆိုတာ။ crd
